Nowości medyczne

Nowa era leczenia ciężkiej astmy: REMISJA JAKO CEL TERAPII

Nowa era leczenia ciężkiej astmy: REMISJA JAKO CEL TERAPII

Celem leczenia jest uzyskanie remisji choroby. Wraz z postępem terapii w wielu jednostkach chorobowych stało się to możliwe. Do takich chorób należy również ciężka astma oskrzelowa, w której dzięki wprowadzeniu terapii biologicznych remisja stała się realnym celem leczenia.

Grono ekspertów zaproponowało definicję remisji ciężkiej astmyii.

W 2021 roku dwie odrębne grupy ekspertów opracowały kryteria remisji klinicznej oraz całkowitej u chorych na ciężką astmę, która jest osiągana na terapii lub bez niej.  Kryteria te wykorzystano w analizie post-hoc 3 badań klinicznych benralizumabu (SIROCCO, CALIMA i ZONDA) identyfikując  pacjentów spełniających niektóre lub wszystkie kryteria remisji klinicznej astmy po 6 i 12 miesiącach terapiiii.

Kryteria remisji ciężkiej astmy obejmowały:

- brak zaostrzeń astmy

- brak sterydoterapii doustnej

- uzyskanie kontroli astmy (wynik ACQ-6 <= 0.75 pkt)

- poprawę czynności płuc (pre-BD FEV1 ≥100 ml)

Czy remisja jest osiągalnym celem leczenia astmy oskrzelowej?

Analiza post-hoc wykazała, że około 3/4 pacjentów po 6 miesiącach leczenia benralizumabem  spełniło ≥2 kryteria remisji astmy, a blisko połowa  ≥3 kryteria. Po 12 miesiącach terapii  ≥2  lub ≥3 kryteriów remisji spełniło   odpowiednio 83% i 49% chorych.

Warto zauważyć, że znacząca poprawa, co najmniej jednego kryterium remisji może być już istotna dla chorych na astmę.

We wszystkich trzech badaniach najczęściej osiąganym kryterium remisji było zero zaostrzeń. Benralizumab bezpośrednio celuje w czynnik zapalny astmy (eozynofilię), co zwiększa szanse pacjentów na uzyskanie odpowiedzi klinicznej.ii

Wyniki analizy post-hoc wskazują, że benralizumab umożliwia poprawę objawów ciężkiej astmy i pozwala osiągnąć remisję kliniczną choroby. Leki biologiczne zapoczątkowują nową erę leczenia astmy, w której remisja jest możliwym do osiągnięcia celem terapii.ii

ii Menzies-Gow i wsp. Adv Ther. 2022;39(5):2065-2084

IMMU/22/06/01_npr